Kuchenka węglowa

„Latem 1992 roku zadzwoniła do nas mieszkanka budynku przy ulicy Chylońskiej 55, Pani Lucyna Wittbrodt. Poinformowała, że podczas sprzątania strychu przypadkiem odkryła w podłodze skrytkę, a w niej różnego rodzaju papiery. Poprosiła, aby z Muzeum przyjechał ktoś, kto mógłby je przejrzeć i zdecydować, co ze znaleziskiem zrobić. W związku z planowaną przeprowadzką Pani Lucyny sprawa była pilna, zatem dzień lub dwa po telefonie pojechałyśmy z koleżanką Barbarą Mikołajczuk na Chylońską. W skrytce odnalazłyśmy dokumentację działalności firmy z międzywojnia, rachunki, papiery firmowe, rozliczenia. Cały ten materiał Pani Lucyna przekazała Muzeum. Wartość tego znaleziska była istotna dla poznania historii firmy i dziejów Chyloni. Ale wizyta w starym domu przyniosła jeszcze jedną, bardzo ciekawą i… ogromnie atrakcyjną zdobycz. Na piętrze stała mianowicie niezwykle zgrabna, elegancko wykończona kuchenka węglowa.

Do tej pory pamiętam ten dreszcz emocji, kiedy po raz pierwszy ją zobaczyłam. Tak funkcjonalnej, a jednocześnie po prostu eleganckiej wcześniej nie widziałam To była „panna kuchenka”, wdzięczna, zgrabna i zapewne niezawodna. No i stąd – z Chyloni. Czemu tak mnie zauroczyła? Może dlatego, że do okolic lat sześćdziesiątych, czyli w czasach mojego dzieciństwa i młodości, kuchenki tego typu były powszechnie używane. Gotowano na nich, pieczono, podgrzewano wodę. Istniały różne ich typy – większe i mniejsze, kaflowe, w niektórych montowano nawet wężownice rozprowadzające gorącą wodę do kaloryferów! No i wspaniale sprawdzały się w kuchni. Dotąd pamiętam bezkonkurencyjny smak pieczonego mięsa czy kurczaka w śmietanie i pietruszce, jakie Babcia przyrządzała w swojej kuchence. Nasze chylońskie znalezisko było niezwykłe, bo tu historia spotkała się z urodą. W krótkim czasie kuchenka znalazła się w zbiorach Działu Dokumentacji Historii Miasta. Zapoczątkowała zbieranie różnego rodzaju przedmiotów kultury materialnej, w tym wyposażenia mieszkań i domów”.

Dagmara Płaza-Opacka, Dyrektor, 1984-2013