Meble segmentowe, tzw. „meblościanka Kowalskich”

„Pokój wielkości chusteczki do nosa – z oknem od północy, w mieszkaniu na dziesiątym piętrze. Właśnie tu, pod adresem Czerwonych Kosynierów 1/3, od 1966 roku miałam spędzić 18 lat życia. Rozmiary pokoju rekompensował widok z okna – Gdynia po horyzont, Chylonia i lasy po lewej, baseny portowe po prawej stronie. W niewielkim pokoju mieściło się niewiele: meblościanka, składane biurko i półkotapczan oraz moje radości i rozczarowania, pierwsze zakochanie, jakieś złości ulotne i cepeliowski zydel, na którym jako rasowy kinestetyk bujałam się w czasie nauki i – ku zgrozie rodziców – regularnie zaliczałam upadki.

Ostatnie mieszkanie na ostatnim piętrze – 36 metrów kwadratowych i trzyosobowa rodzina na pokładzie. Duży pokój był równocześnie salonem, sypialnią i jadalnią. Wsuwane blaty, chowane nogi, pawlacze, schowki za drzwiami, szafy wbudowane w ściany, rozkładane wersalki (których związku z Wersalem próżno szukać) – potencjał meblowej transformacji był wówczas kluczem do urządzania wnętrza.

Pole swobody lokatorów ograniczało się do wystroju. W naszym mieszkaniu panował eklektyzm rękodzielniczy: maski i rzeźby z Afryki Zachodniej – nabytki mojego Taty – pozostawały we względnej równowadze z wyrobami z Cepelii, które z uporem znosiła do domu Mama. Nasi sąsiedzi w jednym z dwóch pokoi urządzili „białą izbę”: na spiętrzonych piernatach siedziała upozowana ogromna lalka, a dyskretnie ukryty przy nodze łóżka grzebień przypominał o obowiązku wyczesywania frędzli w dywanie. „Kaszubki są porządne”, mówiła Mama – „bosy Antek” z Łodzi”.

Karin Moder, Dyrektor, od 2020