Kołowrotek

„Jako mała dziewczynka dużo czasu spędzałam z babcią (mamą mojego ojca), która mieszkała po sąsiedzku. To do niej przychodziłam w zimowe dni, aby spędzić razem trochę czasu. W jej domu było bardzo czysto, wszystko lśniło i było starannie poukładane. Pamiętam kołowrotek, który stał w kuchni, w pobliżu pieca z białych kafli. Babcia przędła wełnę (owcze runo), a ja bacznie się jej przyglądałam. W momencie, kiedy musiała na chwilę wyjść, upomniała mnie, abym podczas jej nieobecności nie dotykała kołowrotka. Moja ciekawość była jednak zbyt duża – postanowiłam spróbować prząść jak ona… No i oczywiście ukułam się w palec, z którego polała się krew. Nie udało się ukryć przed babcią, że nie posłuchałam jej przestrogi”.

Irena Wlizło, Opiekunka ekspozycji, 1989-1995, 2002-2014

„Kołowrotek kojarzy mi się z ciepłem rodzinnego domu i długimi jesienno-zimowymi wieczorami. Mama przędła wełnę, a ja siedziałam obok i odrabiałam lekcje. Dużo wówczas rozmawiałyśmy. Mama słuchała, czy płynnie nauczyłam się czytanki z elementarza i odpytywała mnie z tabliczki mnożenia. Tę akurat bardzo szybko zapamiętałam. Po latach ciepło tych wspomnień wraca, kiedy patrzę na kołowrotek”.

Teresa Gosz, Dział Księgowości, od 1997